Creativity & Originality | Δημιουργικότητα και Πρωτοτυπία
[ΕΝ]
Creativity and Originality
“Creativity requires the courage to leave behind any certainty". Having connected his name with the philosophical and social movement of the critical view of society in the 1930s and the Institute for social studies of the Frankfurt School, Erich Fromm, with his penetrating psychoanalytic talent tried, with the above phrase, to delimit the concept of creativity. A concept closely related to the profession of Visual communication Designe. With the term "certainty" Erich Fromm essentially implies the set of all those best practices and techniques that, on one hand have proved their value as a reliable solution for some trivial problems but on the other hand they are not sufficient for dealing with those situations that require to sail into the unknown. For a graphic designer who treats the subject of his work with consistency and professionalism the challenge of creativity is primarily the opportunity, not the reason for his quest into the unknown. A research if not to criticism, can at least be based on the knowledge of the culture of the masses and the exploitation for solving emerging problems whenever they arise. As for the "courage", it cannot be based only to the knowledge acquired but also on research. Additionally, through his work “The imaginary institution of society", Cornelius Castoriadis approximates the meaning of art by initially defining creation as "the subtraction of an entity from its self", what is left if from something we remove its own self. The identity as a faceless archetype can be seen as the responsible mechanism of transformation of our consciousness from self-centered to outer-center and global. Under this reason the applied art of Visual communication is an area which is characterized by creation as it constantly changes without necessarily showing a regularity or a rational relationship between changes, although they show a temporal succession and apparently share the same conceptual space. But such abstraction at the level of the creator sets the timeless question of comparison or consistency of the creator towards his work. Is creation above the creator or the work is overshadowed many times by the superego of the designer? In the area of design where the form is dictated by the functionality the answer doesn't leave much room for dispute, although the relevant debate has highlighted at times typical exceptions, perhaps in the context of the confirmation of the rule. Alter Ego of creativity, directly linked to it and a hot issue at the Visual communication circles is the timeless concept of originality. François Marie Aroye, better known by the pseudonym Voltaire, central figure of the Enlightenment in the 18th century said that "originality is nothing but judicious imitation". A champion of reason and always subversive compared with prevailing practices of his day, he raised the problem in the right base. Originality and thus creativity does not imply a complete rupture with the past or the rejection of any given and established form. Historically, jumps have been observed that might exceed the reasonable limits of their era, but over time this is not the beaten track in the field of design. The experience has many times confirmed that the deposition, with every occasion, significant or insignificant, is much more easy and inexpensive compared with the constructive approach and criticism. It is finally a matter of prudence and morality, from whatever side of the tug you stand.
[ΕΛ]
Δημιουργικότητα και Πρωτοτυπία
«Η δημιουργικότητα απαιτεί το θάρρος του να αφήσεις πίσω σου κάθε βεβαιότητα». Έχοντας συνδέσει το όνομά του με το φιλοσοφικό και κοινωνικό κίνημα της κριτικής θεώρησης της κοινωνίας κατά τη δεκαετία του 1930 και το ινστιτούτο κοινωνικών ερευνών της σχολής της Φρανκφούρτης, ο Erich Fromm με το διεισδυτικό ψυχαναλυτικό του ταλέντο προσπάθησε, με την πιο πάνω φράση του, να οριοθετήσει την έννοια της δημιουργικότητας. Μιας έννοιας άρρηκτα συνδεδεμένης με το επάγγελμα του σχεδιαστή οπτικής επικοινωνίας. Με τον όρο «βεβαιότητες» ο Erich Fromm ουσιαστικά υπονοεί το σύνολο όλων εκείνων των δοκιμασμένων πρακτικών και τεχνικών που μπορεί από τη μια πλευρά να έχουν αποδείξει την αξία τους ως αξιόπιστες λύσεις για κάποια τετριμμένα προβλήματα, σε αντιδιαστολή όμως δεν επαρκούν για την αντιμετώπιση εκείνων των καταστάσεων που απαιτούν την προς το άγνωστο πλεύση. Για έναν γραφίστα που αντιμετωπίζει το αντικείμενο της εργασίας του με συνέπεια και επαγγελματισμό, η πρόκληση της δημιουργικότητας αποτελεί πρωτίστως την αφορμή και όχι την αιτία για την αναζήτησή του προς το άγνωστο. Μια αναζήτηση που αν όχι στην κριτική, μπορεί τουλάχιστον να βασιστεί στη γνώση της κουλτούρας των μαζών και της αξιοποίησής της για την επίλυση των καινοφανών προβλημάτων που κάθε φορά ανακύπτουν. Όσο για το «θάρρος», δεν μπορεί παρά να στηρίζεται όχι μόνο στην κεκτημένη γνώση, αλλά στην ερεύνα και την αναζήτηση αυτής.
Συμπληρώνοντας, μέσα από το έργο του «Η φαντασιακή θέσμιση της κοινωνίας» ο Κορνήλιος Καστοριάδης προσεγγίζει την έννοια της τέχνης ορίζοντας αρχικά τη δημιουργία ως «την αφαίρεση του ταυτού από το ταυτό», αυτό δηλαδή που μένει αν από κάτι αφαιρέσουμε τον εαυτό του. Το ταυτό ως ένα απρόσωπο αρχέτυπο μπορεί να θεωρηθεί ως ο υπεύθυνος μετασχηματιστικός μηχανισμός της συνείδησής μας από εγωκεντρική σε αλλοκεντρική και παγκόσμια. Στο πλαίσιο της λογικής αυτής η εφαρμοσμένη τέχνη της οπτικής επικοινωνίας είναι ένας χώρος ο οποίος χαρακτηρίζεται από τη δημιουργία, καθώς συνεχώς αλλάζει χωρίς απαραίτητα οι αλλαγές αυτές να εμφανίζουν μια κανονικότητα ή μια ορθολογική σχέση μεταξύ τους, παρ’ όλο που εμφανίζουν μια χρονική διαδοχή και προφανώς μοιράζονται τον ίδιο εννοιολογικό χώρο. Η εν λόγω όμως αφαίρεση στο επίπεδο του ίδιου του δημιουργού θέτει το διαχρονικό ερώτημα της σύγκρισης ή της συνέπειας τελικά ενός δημιουργού απέναντι στο έργο του. Είναι η δημιουργία υπεράνω του δημιουργού ή το έργο του υποσκιάζεται πολλές φορές από το υπερεγώ του σχεδιαστή; Για τον τομέα του design που η φόρμα υπαγορεύεται από τη λειτουργικότητα, η απάντηση δεν αφήνει συνήθως πολλά περιθώρια αμφισβήτησης παρ’όλο που το σχετικό debate έχει αναδείξει κατά καιρούς και χαρακτηριστικές εξαιρέσεις, ίσως στο πλαίσιο της επιβεβαίωσης του κανόνα.
Alter Ego της δημιουργικότητας, άμεσα συνυφασμένη με αυτή και φλέγον θέμα της εκάστοτε επικαιρότητας στους κύκλους της οπτικής επικοινωνίας αποτελεί διαχρονικά και η έννοια της πρωτοτυπίας. Ο Φρανσουά Μαρί Αρουέ, ευρύτερα γνωστός με το ψευδώνυμο Βολταίρος, κεντρική μορφή του Διαφωτισμού κατά τον 18ο αιώνα, είχε πει ότι «η πρωτοτυπία δεν είναι τίποτε άλλο παρά συνετή απομίμηση». Υπέρμαχος της λογικής και πάντοτε ανατρεπτικός σε σχέση με τις επικρατούσες πρακτικές της εποχής του, έθεσε το πρόβλημα στη σωστή του βάση. Η πρωτοτυπία και κατ’ επέκταση η δημιουργικότητα δεν προϋποθέτει την πλήρη ρήξη με το παρελθόν ή την απόρριψη κάθε δεδομένης και καθιερωμένης φόρμας. Μπορεί ιστορικά να έχουν παρατηρηθεί άλματα που ίσως να υπερβαίνουν το λογικό πλαίσιο της εποχής τους, αλλά διαχρονικά αυτό δεν είναι η πεπατημένη στον τομέα του design. Η εμπειρία έχει πολλές φορές επιβεβαιώσει ότι η αποκαθήλωση, με κάθε αφορμή σημαντική ή ασήμαντη, είναι πολύ πιο εύκολη και ανέξοδη σε σχέση με την εποικοδομητική θεώρηση και κριτική. Είναι, εν κατακλείδι, θέμα σύνεσης και ηθικής, από όποια πλευρά της διελκυστίνδας και αν σταθείς.
Creativity and Originality
“Creativity requires the courage to leave behind any certainty". Having connected his name with the philosophical and social movement of the critical view of society in the 1930s and the Institute for social studies of the Frankfurt School, Erich Fromm, with his penetrating psychoanalytic talent tried, with the above phrase, to delimit the concept of creativity. A concept closely related to the profession of Visual communication Designe. With the term "certainty" Erich Fromm essentially implies the set of all those best practices and techniques that, on one hand have proved their value as a reliable solution for some trivial problems but on the other hand they are not sufficient for dealing with those situations that require to sail into the unknown. For a graphic designer who treats the subject of his work with consistency and professionalism the challenge of creativity is primarily the opportunity, not the reason for his quest into the unknown. A research if not to criticism, can at least be based on the knowledge of the culture of the masses and the exploitation for solving emerging problems whenever they arise. As for the "courage", it cannot be based only to the knowledge acquired but also on research. Additionally, through his work “The imaginary institution of society", Cornelius Castoriadis approximates the meaning of art by initially defining creation as "the subtraction of an entity from its self", what is left if from something we remove its own self. The identity as a faceless archetype can be seen as the responsible mechanism of transformation of our consciousness from self-centered to outer-center and global. Under this reason the applied art of Visual communication is an area which is characterized by creation as it constantly changes without necessarily showing a regularity or a rational relationship between changes, although they show a temporal succession and apparently share the same conceptual space. But such abstraction at the level of the creator sets the timeless question of comparison or consistency of the creator towards his work. Is creation above the creator or the work is overshadowed many times by the superego of the designer? In the area of design where the form is dictated by the functionality the answer doesn't leave much room for dispute, although the relevant debate has highlighted at times typical exceptions, perhaps in the context of the confirmation of the rule. Alter Ego of creativity, directly linked to it and a hot issue at the Visual communication circles is the timeless concept of originality. François Marie Aroye, better known by the pseudonym Voltaire, central figure of the Enlightenment in the 18th century said that "originality is nothing but judicious imitation". A champion of reason and always subversive compared with prevailing practices of his day, he raised the problem in the right base. Originality and thus creativity does not imply a complete rupture with the past or the rejection of any given and established form. Historically, jumps have been observed that might exceed the reasonable limits of their era, but over time this is not the beaten track in the field of design. The experience has many times confirmed that the deposition, with every occasion, significant or insignificant, is much more easy and inexpensive compared with the constructive approach and criticism. It is finally a matter of prudence and morality, from whatever side of the tug you stand.
[ΕΛ]
Δημιουργικότητα και Πρωτοτυπία
«Η δημιουργικότητα απαιτεί το θάρρος του να αφήσεις πίσω σου κάθε βεβαιότητα». Έχοντας συνδέσει το όνομά του με το φιλοσοφικό και κοινωνικό κίνημα της κριτικής θεώρησης της κοινωνίας κατά τη δεκαετία του 1930 και το ινστιτούτο κοινωνικών ερευνών της σχολής της Φρανκφούρτης, ο Erich Fromm με το διεισδυτικό ψυχαναλυτικό του ταλέντο προσπάθησε, με την πιο πάνω φράση του, να οριοθετήσει την έννοια της δημιουργικότητας. Μιας έννοιας άρρηκτα συνδεδεμένης με το επάγγελμα του σχεδιαστή οπτικής επικοινωνίας. Με τον όρο «βεβαιότητες» ο Erich Fromm ουσιαστικά υπονοεί το σύνολο όλων εκείνων των δοκιμασμένων πρακτικών και τεχνικών που μπορεί από τη μια πλευρά να έχουν αποδείξει την αξία τους ως αξιόπιστες λύσεις για κάποια τετριμμένα προβλήματα, σε αντιδιαστολή όμως δεν επαρκούν για την αντιμετώπιση εκείνων των καταστάσεων που απαιτούν την προς το άγνωστο πλεύση. Για έναν γραφίστα που αντιμετωπίζει το αντικείμενο της εργασίας του με συνέπεια και επαγγελματισμό, η πρόκληση της δημιουργικότητας αποτελεί πρωτίστως την αφορμή και όχι την αιτία για την αναζήτησή του προς το άγνωστο. Μια αναζήτηση που αν όχι στην κριτική, μπορεί τουλάχιστον να βασιστεί στη γνώση της κουλτούρας των μαζών και της αξιοποίησής της για την επίλυση των καινοφανών προβλημάτων που κάθε φορά ανακύπτουν. Όσο για το «θάρρος», δεν μπορεί παρά να στηρίζεται όχι μόνο στην κεκτημένη γνώση, αλλά στην ερεύνα και την αναζήτηση αυτής.
Συμπληρώνοντας, μέσα από το έργο του «Η φαντασιακή θέσμιση της κοινωνίας» ο Κορνήλιος Καστοριάδης προσεγγίζει την έννοια της τέχνης ορίζοντας αρχικά τη δημιουργία ως «την αφαίρεση του ταυτού από το ταυτό», αυτό δηλαδή που μένει αν από κάτι αφαιρέσουμε τον εαυτό του. Το ταυτό ως ένα απρόσωπο αρχέτυπο μπορεί να θεωρηθεί ως ο υπεύθυνος μετασχηματιστικός μηχανισμός της συνείδησής μας από εγωκεντρική σε αλλοκεντρική και παγκόσμια. Στο πλαίσιο της λογικής αυτής η εφαρμοσμένη τέχνη της οπτικής επικοινωνίας είναι ένας χώρος ο οποίος χαρακτηρίζεται από τη δημιουργία, καθώς συνεχώς αλλάζει χωρίς απαραίτητα οι αλλαγές αυτές να εμφανίζουν μια κανονικότητα ή μια ορθολογική σχέση μεταξύ τους, παρ’ όλο που εμφανίζουν μια χρονική διαδοχή και προφανώς μοιράζονται τον ίδιο εννοιολογικό χώρο. Η εν λόγω όμως αφαίρεση στο επίπεδο του ίδιου του δημιουργού θέτει το διαχρονικό ερώτημα της σύγκρισης ή της συνέπειας τελικά ενός δημιουργού απέναντι στο έργο του. Είναι η δημιουργία υπεράνω του δημιουργού ή το έργο του υποσκιάζεται πολλές φορές από το υπερεγώ του σχεδιαστή; Για τον τομέα του design που η φόρμα υπαγορεύεται από τη λειτουργικότητα, η απάντηση δεν αφήνει συνήθως πολλά περιθώρια αμφισβήτησης παρ’όλο που το σχετικό debate έχει αναδείξει κατά καιρούς και χαρακτηριστικές εξαιρέσεις, ίσως στο πλαίσιο της επιβεβαίωσης του κανόνα.
Alter Ego της δημιουργικότητας, άμεσα συνυφασμένη με αυτή και φλέγον θέμα της εκάστοτε επικαιρότητας στους κύκλους της οπτικής επικοινωνίας αποτελεί διαχρονικά και η έννοια της πρωτοτυπίας. Ο Φρανσουά Μαρί Αρουέ, ευρύτερα γνωστός με το ψευδώνυμο Βολταίρος, κεντρική μορφή του Διαφωτισμού κατά τον 18ο αιώνα, είχε πει ότι «η πρωτοτυπία δεν είναι τίποτε άλλο παρά συνετή απομίμηση». Υπέρμαχος της λογικής και πάντοτε ανατρεπτικός σε σχέση με τις επικρατούσες πρακτικές της εποχής του, έθεσε το πρόβλημα στη σωστή του βάση. Η πρωτοτυπία και κατ’ επέκταση η δημιουργικότητα δεν προϋποθέτει την πλήρη ρήξη με το παρελθόν ή την απόρριψη κάθε δεδομένης και καθιερωμένης φόρμας. Μπορεί ιστορικά να έχουν παρατηρηθεί άλματα που ίσως να υπερβαίνουν το λογικό πλαίσιο της εποχής τους, αλλά διαχρονικά αυτό δεν είναι η πεπατημένη στον τομέα του design. Η εμπειρία έχει πολλές φορές επιβεβαιώσει ότι η αποκαθήλωση, με κάθε αφορμή σημαντική ή ασήμαντη, είναι πολύ πιο εύκολη και ανέξοδη σε σχέση με την εποικοδομητική θεώρηση και κριτική. Είναι, εν κατακλείδι, θέμα σύνεσης και ηθικής, από όποια πλευρά της διελκυστίνδας και αν σταθείς.
Graphic
Designer | aggeliki.mk@gmail.com
"Πολίτης
της Κυριακής" | "Παράθυρο" 20.11.16
#Γραφιστορίες
#082
Comments