«Το εφήμερο, το φευγαλέο, το τυχαίο είναι το ένα μισό της τέχνης, ενώ το άλλο μισό είναι το αιώνιο και το αμετάβλητο» έλεγε ο αμφιλεγόμενος ποιητής Charles Pierre Baudelaire, ένας από τους σημαντικότερους της γαλλικής αλλά και της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Η τέχνη ως μια προαιώνια εσωτερική ανάγκη του ανθρώπου για έκφραση και δημιουργία μοιάζει να είναι βαθιά καταγεγραμμένη στο ίδιο το γονιδίωμά του. Η εξωτερίκευση αυτής της δημιουργικότητας ενσαρκώνεται άλλοτε μέσω χρωμάτων και εικόνων, ήχων ή μουσικής, λέξεων και ποίησης. Στην περίπτωση των καλών τεχνών αποτελεί μια προβολή του πραγματικού ή ακόμα και του φανταστικού κόσμου διαμέσου του αντιληπτικού πρίσματος του καλλιτέχνη ενώ όσον αφορά τις εφαρμοσμένες τέχνες και ειδικότερα το design, το αποτέλεσμα μιας στοχευμένης δημιουργικής διεργασίας με σκοπό την επίλυση ενός συγκεκριμένου προβλήματος οπτικής επικοινωνίας. «Το εφήμερο, το φευγαλέο, το τυχαίο», η φράση αυτή του Baudelaire συνοψίζει αναμφίβολα την κουλτούρα μιας ολόκληρης γενιάς...